اشعار

ماهی به نور هاشمی از شرق یثرب شد عیان            کز جلوه‌اش بیت ولا شد غبطۀ باغ جنان

زیبِ بَرِ اُمّ‌البـنـیـن پـور امیـرالمـؤمـنـین            سر حلقۀ اهل یقین مقبول این مطلوب آن

ماه بنی‌هاشم لقب بر حجّت حق منـتسب            از جلوۀ او در عجب خورشید اندر خاوران

نخل ولایت را ثمر برج امامت را قـمر            طفلی به زیبائی سمر شیری شجاعت را نشان

زد بوسه بر پایش ملک گردید بر دورش فلک            آن چشم حق را مردمک آن بازوی دین را توان

نفس فضیلت را پدر معنای وحدت را پسر            بحر ولایت را گهر در زهد گنج شایگان

چهر وفا خندید از او نخل ولا بالید از او            نور ورع تابید از او تقوا شد از او شادمان

تا سنبل پرچین او زد چتر بر نسرین او            از خندۀ شیرین او شد عالمی شکرستان

از ماه تابید اختری از بحر آمد گوهری            چون زهره او را مشتری گردیده صدها کهکشان

شرح وفـا بـسط ولا ایـثـار را از او بهـا            گلزار هستی را صفا بل عالم از او گلستان

از طره‌اش سنبل خجل گل از صفایش منفعل            داغی شقایق را بدل شرمنده از او ضیمران

لعل لبش آب بقا رخـساره‌اش بـدر الـدجا            سرتا بپا لطف و صفا وصفش فراتر از گمان

رخشنده بر چهرش عرق چون موج نور اندر فلق            در گونه‌اش رنگ شفق در ژاله گوئی ارغوان

از طرّه‌اش باد سحر هرگاه می‌کردی گذر            می‌کاست نرخ مشگ تر عنبر همی شد رایگان

شبل الاسد پور علی ملک شجاعت را ولی            از چهره‌اش نور جلی تابیده اندر هر کران

عشق و وفا سودای او هستی پُر از آوای او            وز شوق عاشورای او سرگشته و حیران جهان

سقای آل مصطفی برشاه دین صاحب لوا            آن کاو بدشت کربلا بنمود عطشان بذل جان

رزم و شهادت حضرت عباس علیه السلام

خود ساقی اما تشنه‌لب جان از عطش در تاب و تب            از آتش دل در تعب وز بادۀ غم سرگران

تا گفت شاه انس و جان آبی طلب بر کودکان            آن فارس گیتی‌ستان شد جانب میدان روان

با سطوت آن صاحب علم تابید چون مه در ظلم            بگشود با اهل ستم وعظ و نصیحت را زبان

اما مغیلان را کجا از بارش باران صفا            از قول حق اهل جفا سودی نیابد جز زیان

شد تیغ حاکم لاجرم آشفت صف‌های ستم            خود را زد آن صاحب علم بر خصم چون شیر ژیان

از صارم خونریز او شد منهزم قوم عدو            هرکس بدو شد روبرو آورد بانگ الامان

بنمود آن صاحب لوا سرها ز پیکرها جدا            برخاست فریاد و نوا بر آسمان از خاکدان

با ضرب تیغ حیدری آن فارس نام آوری            پاشید نظم لشگری رو کرد هر سو هر زمان

از برق تیغ پُر شرر گردید جانها شعله‌ور            وز نالۀ اَینَ المَفَر شد شورش محشر عیان

آن شیر غاب پُردلی پـور برومـند عـلی            با تیغ تیز صیقلی زد شعله در کِشت خسان

تاب عدو را تا شکست آن شیر دل از ضرب شست            آب زلال آمد بدست آخر ز لطف لامکان

بنمود پر از آب کف تا دل دهد از سوز و تف            اما نبود اینش هدف دل بود وقت امتحان

هنگام طغیان عطش با نفس بودی کشمکش            عشق و وفا بی‌غل و غش او را رهاند از قید جان

تا نفس هونی شد روان آن باوفا را بر زبان            شد قامت هفت آسمان زآن همت والا کمان

تا ریخت آب از دست او شد هفت دریا مست او            تار هوس بگسست او دریا شد از او در هوان

تر شد لب خشکیده مشک آن کرده تر لب را ز اشگ            تسنیم بر او برد رشگ آن جاری باغ جنان

خود تشنه بیرون شد ز آب آن رشگ ماه و آفتاب            دل بود اندر الـتهـاب از یاد اطـفال نوان

با مشک می‌گفتی سخن آن یادگار بوالحسن            کای مایۀ آرام من ای از تو طفلان شادمان

تا خیمه با من یار شو عباس را غمخوار شو            دلداده را دلدار شو بر تشنگان آبی رسان

دلها ز شوقت در تعب جانها به لب از سوز تب            بر کودکان تشنه‌لب آب تو اکسیـر روان

در خیمه‌‌گه اطفال شه چشمی به تو چشمی به ره            هر لحظه‌ای در خیمه‌گه بهر تو در آه و فغان

ای مشگ آب ای قوّت جان ای تو امید تشنگان            خود را ز تیغ ناکسان در سینۀ من کن نهان

ای رشته‌ات تار امید ای از تو سقّا روسفید            از جور اشرار پلید آخر مگر یابی امان

از تـیر باران بلا محفوظ بنما خویش را            تا از عیال مصطفی سوز عطش را وانشان

با مشک او در گفتگو کز لشگر بی‌آبرو            باران تیر از چارسو بارید بر او ناگهان

دست از یسار و از یمین افتاد از شمشیر کین            او همچنان شیرعرین در جست و خیز روبهان

تکبیر گویان حمله‌ور بر لشگر بیدادگـر            جسمش ز هر سوئی سپر بر تیر و شمشیر و سنان

شد مشگ آبش ناگهان تیر جفائی را نشان            دیگر نماند او را توان بر جنگ با اهریمنان

تا ریخت آب از مشگ او بارید بر رخ اشگ او            آنسان که ابر از رشگ او پا برکشید از آسمان

آنگـاه سـقّا با سقا افـتاد چون سـرو رسا            از بانگ ادرک یا اخا بگریست بر او انس و جان

 (عابد) دگر بس کن سخن از شیرزاد بوالحسن            گو خسروا بگذر ز من بس نقص دارم در بیان

مـدّاح دربـار تـوأم مـفـتـون ایـثـار تـوأم            شیدای کردار توأم ای خسرو عرش آستان

ای از توأم درد و دوا وی مدفنت دارالشفا            در آرزوی کربلا سوزم ز مغز استخوان

ای معدن جود و کرم نام تو گویم دم به‌دم            مستغرقم در بحر غم چون کشتی بی‌بادبان

ای قبلۀ اهل یقـین دل در تمنّـایت غـمین            تو جلوۀ گلزار دین فصل بهار من خزان

دیگر ز پا افتاده‌ام لیک از جهان آزاده‌ام            تا بر غمت دل داده‌ام ساید سرم بر فرقدان

گر مردم صاحب هنر بر شعر من دارد نظر            لطف مضامین گو نگر ایظا مبین و شایگان

از مـلائک پُـر شده دور و بر اُمُّ‌الـبـنین            بـهـر دیـدار تو ای تـاج سـر اُمُّ‌الـبـنـیـن

آمدی از آسمان و عطر خـوشبوی تنت            شهـر را پـر کرده سیب نوبـر اُمُّ‌البـنین

بی‌گمان گهواره‌ات آغوش گرم مادر است            راحـت و آسـوده‌ای زیر پَـر اُمُّ‌الـبـنـیـن

اشک شادی می‌چکد بر گونه‌های اطهرت            از میان صـحـن چـشـمان تـر اُمُّ‌الـبنـین

تو مسیحایی اگر پس خوش به حال مریمت            افـتـخـار نـسـل پـاک و اطهـر اُمُّ‌الـبـنین

هم شجاعت هم شهامت در رگانت جاری است            ای عـلـی مـرتـضای دیـگـر اُمُّ‌الـبـنـیـن

مثل بابا با نگـاهت فتح خـیـبر می‌کـنی            چشم بد دور از وجودت حـیدر اُمُّ‌البنین

آمدی قـلـب سـپـاه مـادرت باشی و بس            ای تــمــام آبــروی لــشـگـر اُمُّ‌الـبـنـیـن

تـشـنۀ آب فـراتـیـم از کـرم مهـلـت بـده            ساقـی لب تـشـنه‌گـان آب آور اُمُّ‌الـبـنـین

چهارم شعبان رسید و کربلایم آرزوست

کـربـلایـم آرزو پـائـیـن پـایـم آرزوست

یـوسـف اُمُّ‌الـبـنـیـن زیـبـا به دنـیـا آمدی            مثل بابا خـوش قـد و بـالا به دنیا آمدی

ساکـنـان آسـمـان را بنـدۀ خود کـرده‌ای            بـا مـرام! از اولـش آقـا بـه دنـیـا آمـدی

با "ابد والله ما انـسی حـسـیـنا "بر لـبت            با شکوه حضرت عـیسی به دنـیا آمدی

قبل میلادت تو را با عبد صالح خوانده‌اند            کـوه ایـمـان، اسـوۀ تـقـوا به دنـیا آمدی

خضر مایی با خودت آب حیات آورده‌ای            از هـمـان آغـاز تو سـقـا به دنـیا آمـدی

به حـقـیقـت شد مبـدل آرزوی مرتضی            ای عـلـمـدار ولایت تـا بـه دنـیـا آمـدی

هم پـنـاه حـجـت حق در مـیان مـعـرکه            هم کـفـیـل زیـنب کـبـری به دنـیا آمدی

جای قـنداقـه کـفـن پـوشیـده و به یـاری            نور چشم حضرت زهـرا به دنـیا آمدی

صبح محشر که رسد دست تو دست آویز ماست            شکـرلله شـافـع عــقـبـا بـه دنـیــا آمـدی

نیست بر روی زمین باب الحوائج‌تر ز تو            ای امـیـد مـردم دنــیـا بـه دنـیــا آمــدی

در هجوم درد و رنج و غم صدایت می‌کنند

دردمندان "حضرت مرهم" صدایت می‌کنند

خلق و خویت حیدری مشی و مرامت فاطمی            محشری و ناز شصتت شیرمرد هاشمی

صاحب نطق علی حسن حسن صبر حسین            علم باقر صدق صادق کظم غیظ کاظمی

ابجـد نـام تـو و نـام ابـاصالـح یکی‌ست            پـس بـه نـوعـی آیـنـه‌دار امـام قـائـمـی

دشمنانت در عذاب از ضربه‌های مهلک‌ات            در امان از تـیغ تو هرگز نباشد ظالمی

در میان جـنـگ الـگـوی عـلی اکـبـری            بی‌گـمـان از ابـتدا اسـتـاد رزم قـاسـمی

هیچ کس از حلقۀ دشمن جلودار تو نیست            هر زمانی که به سوی قلب لشگر عازمی

طعمۀ شمشیر تو با سر به دوزخ می‌رود            از مصافت برنمی‌گردد حریف سالـمی

در بصیرت همچنان آوازه‌داری پهلوان            هم به باطل واقفی هم به حقیقت عالمی

شور جاری در رجزهای "رضازاده" تویی            تو شـکـوه پـنـجـۀ نـاب رسـول خـادمی

در جوانمردی همیشه تخته‌ات باشد وسط

عـالـم و آدم هـمه بنـده تو مـولایی فقـط

تو شدی دیـده که آمـال به جـنّت نکشد            سرو هم چون قد زیبای تو قامت نکشد

شـب مـیـلاد تو دکـانِ همه تـخـته شـده            مـاه در چـاه فـرو رفـته خجـالت نکشد

از گـدایانِ تو پرسیدم و گـفـتـند جواب            آنکه با توست دگـر مـنت دولت نکـشد

میـلِ نـقـاش، عـلی بود کـشـید امـا دیـد            قلمش جز به روی ماه تو صورت نکشد

چوبۀ پرچـم تو حکم عمود است به ما            گره‌اش وا نشد آنکس که علامت نکشد

دیـدنِ گـنـبـد تو آخـر دنـیـای من است            کار این چـشم دگر تا به قـیامت نکـشد

گفت اربـاب که او هم به تو آورد پـناه            هر چه جز شـانۀ تو بارِ امـامت نکشد

از همان بدو تـولـد به تو گفت اُمِّ بنـین            که محال‌ست تو کارت به شهادت نکشد

کِی نخل نجف چون تو رُطب داشته است            تنها توئی که چنین لقـب داشته است

هـنـگـام تـمـاشـای تو و وقـت نـمـاز            تکـبیر علی به روی لب داشته است

ای مـــاهِ بــلــنــدِ خــانــۀ اُمِّ بَــنــیــن            کِی با تو مدینه رنگِ شب داشته است

گـویند نقـاب را که از چهـره گرفت            یک هفته سپاهِ کُـفـر تب داشته است

یک روز پس از حـسـین به دنیا آمد            او قـبـل تــولـدش ادب داشـتـه اسـت

شکفته شد گل روی مَلَک به عرش برین            رسـید مـاهِ شب چـارده به مُـلک زمین

شروع می‌کـنم آغاز شعـر را به رجـز            خلاف رسم تغزل، نه مثل آن و نه این

هنوز هم که هنوز است این خبر داغ است            تمام گـوش شو و پای این خبر بنـشـین

در انتظار عـلی بود خصم و در میدان            نـقـاب بر رخ عـبـاس زد شـهِ صـفـّـین

به گاه رزمِ ابالفضل، خصم لکنت داشت            تُ تُ تو کیستی ای ضّ ضّ ضربه‌ات سنگین

به یک اشارۀ تـیغـش از آن سر مـیدان            گـریـزد اسب، بـدون سـواره و بی‌زین

شکست پشت عدو را، جز این توقع نیست            که شیر داده به این شرزه شیر، اُمِّ بنین

رجز نخوانده به عجز آمدند و در نـاله

چنین بجـنگـد ابالـفـضلِ سـیـزده سـاله!

به جـنگ، اذن که از بوتـراب می‌گیرد            نخست مردم چـشـمش شـتاب می‌گـیرد

به ذمـۀ هـمه بی‌شک نـمـاز آیات است            اگـر نــقـاب زنـد، مـاهـتـاب مـی‌گـیـرد

فدای همت مـاهی که عکس دستـش را            فـرات در هـمـۀ عـمـر، قـاب می‌گـیرد

فدای غیرت شاهی که قـبل و بعد سفـر            بـرای زیـنب کـبـری رکـاب مـی‌گـیـرد

مدیح ساقی لب تـشـنه، مست باید گفت

ز خطبه خوانی او سال شصت باید گفت

به بام کعـبه زمانی که او قـدم برداشت            هرآنکه بود، ابالفضل را عـلی پنداشت

علی به دوش نبی رفت، کاش می‌گفتند            که ماه قوم قدم روی شانۀ که گذاشت؟!

از آن کمال و شکوه و وقار و سنگینی‌            دوباره کعبه گمان می‌کنم ترک برداشت

به ذوالـفــقـار نـبــودش نـیــاز آن بــالا            دو چشم داشت که گاهِ سخن به کار گماشت

نه کـربلا که عـلـمدار ما نخـستـین بار            به بام کعبه به یک یا علی علم افراشت

نـگـاه نـافـذ ســاقـی بـه بــاء بــســم الله            به قلب سنگی حجاج، بذر واهمه کاشت

نه مست جام که عمری‌ست مست عباسم

قـسم به کـعـبـه، مسـلـمان دست عـباسم

جهان دیده‌ست نور آسمان را در زمین پیدا            که امشب ماه شد از خـانۀ اُم‌البنـین پیدا

حسن انگشتر خلقت، حسین آن را نگین، اما            اباالفضل آمد و حالا شده نقش نگین پیدا

علی آئینۀ رب، این پسر آئینه‌دار اوست            برای بهترین باید که می‌شد بهترین پیدا

به معنایی که او بخشید بر مردانگی سوگند            نشد دیگر زنی چون مادرش مردآفرین پیدا

همین که سر به خاک آورد و تسبیح خدا را گفت            سر پیشانی‌اش شد نقش فردوس برین پیدا

خدا را خواند واحد، شرم کرد از گفتن ثانی            که شد علم‌الیقین، عین‌الیقین، حق‌الیقین پیدا

چنان آسان به پرسش‌های مشکل می‌دهد پاسخ            که بر لب‌های مولا نیست غیر از آفرین پیدا

برای رتبه باید خوب را با خوب‌ها سنجید            اگر در زیردستان می‌شود بالانشین پیدا

اباالقاسم، ابوالقربه، قمر، باب‌الحوائج اوست            ولی از بین این‌ها شد ابوفاضل‌ترین پیدا

اگرچه واقفم بر "لایُقاس" اما ابایی نیست            برای این که در اوصاف باشد هم‌نشین پیدا

برای مصطفی در دین، برای مرتضی در زهد            برای مجتبی در حلم با او شد قرین پیدا

به لطفْ آئینه‌ای از "رحمة‌للعالمین" دارد            به رزمش شیوۀ رزم امیر المومنین پیدا

به سائل بهترین را داد، اما مثل بابایش            نشد در سفره‌اش جز اندکی نان جوین پیدا

چه جای عیب اگر دور‌وبرش امثال من باشند            که در هر خرمنی هستند چندین خوشه‌چین پیدا

"سَقاهُم ربَّهُم" را تا نمی‌خواندند در گوشش            برای امر سـقـایی نمی‌شد جانـشین پیـدا

تمام لشکـر دشمن اسیـر هـیبتـش هستند            همین که می‌شود با رزم‌ جامه روی زین پیدا

علی آنقدر بازوهای او را می‌زند بوسه            که انگاری یدالله است از این آستین پیدا

دودستی با دوشمشیر از دوسو مردانه می‌جنگد            چنان که می‌شود در دیده‌های ریزبین پیدا

به‌غیر از لحظه‌ای که اخم او را دیده در صفین            ندیده مالک اشتر هراسی در جـبین پیدا

به تیغ خـشم او شد محو از آئـینۀ تاریخ            اگر شد ناکثین و قاسطین و مارقین پیدا

به هرجا پرچم "هل من مبارز؟" را علم می‌کرد            هم‌آوردی نمی‌شد در تمام سرزمین پیدا

به قصد رزم تا می‌تاخت می‌دیدند که می‌شد            سر و دست و جنازه از یسار و از یمین پیدا

"اشداء علی الکفار" دشمن بود و با این حال            نمی‌شد در دلش از دوستان یک‌ذره کین پیدا

خجالت می‌کشید از زینب کبری از آن وقتی            که با ننگ امان‌نامه شده شمر لعین پیدا

زد آتش بر دلش آوای "این عمّی العباس؟"            از آن ساعت که شد از خیمه با صوت حزین پیدا

امان از لحظه‌ای که شیرمردی خسته و زخمی            زمین افتاده بود و گرگ‌ها شد از کمین پیدا

عمود خیمه را بابا کشید آن‌جا که دیگر شد            حکـیم بن طـفـیلی با عـمود آهـنین پـیدا

تمام کربلا از عطر یاس پیکری پر شد            به هرسو قطعه‌ای از عین‌‌ و با و آ و سین پیدا

تمام پیکرش بر خاک می‌لرزید آن دم که            شد از گودی صدای نالۀ "هل من معین؟" پیدا

کنار حضرت صاحب‌زمان در روضه‌اش هستند            پیـمـبرها - سلام‌الله‌عـلیهم‌اجـمعـین - پیدا

دوایش گفتن یک جملۀ "یا کاشف الکرب" است            اگر هرجای عالم شد دل اندوهگین پیدا

برای حضرت عباس طوری گریه کردم که            شده لبخند در روی کـرام‌الکـاتـبـین پیدا

گرفتم در دوعالم دست‌هایش را، یقین دارم            که در محشر برایم می‌شود حصن‌ِ حصین پیدا

دلم تنگ عمود آخر است، آن‌دم که خواهد شد            به چشمم گنبد زرد تو روز اربعین پیدا

روی پَـر مـلائک خـنده‌کـنان ابا الفضل            پا بر زمین نهـادی از آسـمان اباالفضل

جشن تولدت را خورشید و مه گرفـتـند            بس که مرید داری در کهکشان اباالفضل

جانی گـرفـته حـیـدر بـا دیـدن جـمـالت            از یُمن مقدم تو دل شد جوان اباالفضل

ذکـر جـلـی مـایـی دوم عــلــی مــایــی            خالی‌ست جای نامت بین اذان اباالفضل

فـتح الفـتـوح کردی با دست‌های خـالی            سردار بی‌نیاز از تیر و کمان اباالفضل

در چنگ تیر و نیزه جز حق رجز نخواندی            ای سـرور تـمــام آزادگـان ابـاالـفـضـل

ورد لب تو باشد هر لحـظه جـان رقـیه            ورد لب رقـیه هر لحظه جان اباالفضل

بـی‌انـتــهــایـی آقــا، رزّاق مــایـی آقــا            ای ناتمام اباالفضل، ای بی‌کران اباالفضل

هر جا که نام پاکـت بُرده شود شـتـابان            خود را یقین رساند، صاحب زمان اباالفضل

حـتی شـب تـولـد من حـال گـریـه دارم            مانده‌ست بر دل من داغی گران اباالفضل

شام خـوشی سر آمد اشک همه در آمد            از خیمه تا که رفتی دامن کشان اباالفضل

باید به گریه گوید، دل حرف آخرش را            یـا رب کـسی نـبـیـنـد داغ بـرادرش را

ای نبی‌طلعـت، ای عـلی ‌مـرآت            وی حسن‌خصلت، ای حسین‌صفات

مـلـكـوتی‌جـمـال هـستی و هست            در جـبـیـن تـو جــلــوۀ مَــلَـكـات

مـادرت فـاطـمـه‌سـت، اُمّ بـنـیـن            خواهرت زینب است، خیر بنات

عـشـق از جلـوۀ تو شد مبـهـوت            عــقـل از آفـریـنـشـت شـد مـات

من و وصـف کـمـال تو؟ حـاشـا            من و شـرح جـلال تو؟ هـیهـات

بر تو ای حُـسن دلـفـریب، درود            بر تو ای ماهِ هـاشمی، صلـوات

هر که چون تو غریق بحر خداست            می‌شـود نـاخـدای فُـلـک نـجـات

هـیـچ‌کـس روسـپـیـد عـشـق نشد            چون تو در امتحان صبر و ثبات

تـو چـه شـب‌هـا به روز آوردی            در مـنـاجـات قـاضـی الحـاجـات

ای عـلمدارِ دشت سعی و صـفـا            دعـوتـم کـن به وادی عــرفــات

به من از خـرمن عـنایت خویش            خوشه‌ای هدیه کن به رسم زکات

بـه سـویـت آمـدم ز روی نـیــاز            بـه بَــرَت آمـدم بـه بـوی بـرات

کـــربـــلا را نــــدیــــده‌ام امــــا            موج اشک من است شـطّ فـرات

مـنِ بـی‌مــایــۀ ســخــن‌نـشـنـاس            تو بـگـو بـا بـضـاعـت مـزجـات

چه بگـویم كه گـفت خـیر الناس:

«رَحِــمَ الله عَــمّــیَ الـعَــبــاس»

ای فـدایـی بـه راه دیـن، عـبـاس            شـاهـد مـکـتـب یـقــیـن، عـبـاس

هــسـت آئــیــنــۀ دل و جـــانـت            روشن از نور «یا و سین»، عباس

وَه چه زیـبـا کـشـیـد نقـش تو را            قــلــم صــورت‌آفــریـن، عـبـاس

به جـمـالت حـسین می‌نگـریست            بـا دو چـشـم خـدای‌بـیـن، عباس

تــو ابــوفــاضــلــی و اُمّ بــنـیـن            فـخـر دارد به آن و این، عـباس

جــز تــو در مـذهـب وفـــاداری            کیست سردار راسـتـین، عباس؟

داشــتــی در قــیـــام عــاشـــورا            یــد بـیـضـا در آسـتـیـن، عـباس

مــثــل مـــاه شـب چــهــاردهــم            جـلـوه‌های تو دلـنـشـیـن، عـباس

طـوق مـهــر تـو دلــنـواز، ولـی            تـیـغ قـهـر تـو آتـشـیـن، عـبـاس

غـیـرت و هـمـت تـو می‌بـخـشـد            خـاتـم عـشـق را نـگـین، عـباس

پرچـم عـشـق را به دست تو داد            رهـبــر عـادل و امـیـن، عـبـاس

تـو عــلـمـدارِ « فَـضَّـلَ الـلّـهی »            در ســپــاه مـجــاهـدیـن، عـباس

کـیـستم من؟ ز خـرمن فـیـضـت            در همه حال خـوشه‌چین، عباس

کـمـتـریـن نـقـش‌بـنـد مـدح تـوأم            در مدیح تو بیـش از این، عباس

چه بگـویم كه گـفت خـیر الناس:

«رَحِــمَ الله عَــمّــیَ الـعَــبــاس»

بـه جـمــال تـو ای حـبـیـب خـدا            دل جدا عـاشق است و دیـده جدا

شـیـرمـرد جهـادی و جاری‌ست            در رگ و ریـشـۀ تو خـون خـدا

سـعی خـورشـیدی‌ ات مُبَدَّل کرد            ظـلـمـت کـفـر را بـه نـور هُـدی

تـو و بـا ظـلـم آشــتـی؟ هــرگـز            تـو و بــر ظـالـم اعـتــنــا؟ اَبَــدا

از تب و تاب تو به وادی عـشق            شــجــر طــور آمــده بــه صــدا

جـان پـاک تـو شـد فـدای کـسـی            کـه «لَـهُ رُوح الـعـالَـمـیـن فِـدا»

چون تو در راه انقـلاب حـسـین            دِیْـن خــود را کــسـی نـکـرد اَدا

در صف رستـخـیز رشک بَـرَند            به شـکـوه و جــلال تــو شــهـدا

خـنـده بـر لب، مـنـادیـان بهـشت            عـاشــقــان تــو را، دهــنــد نــدا

کـه بـیــائــیــد ای خــداجــویــان            در پـــنـــاه ســـلالـــۀ سُــــعَــــدا

گر شوم خـاک درگهـت آن روز            در مـقــام تــو ای حـبـیـب خــدا

چه بگـویم كه گـفت خـیر الناس:

«رَحِــمَ الله عَــمّــیَ الـعَــبــاس»

چشم از آن لحظه‌ای که وا کردی            در دل از راه دیــده جــا کـردی

بـه « یَـدُ الله فَــوقَ اَیــدیــهِــم »            که تو تـسـخـیـر قـلـب‌هـا کـردی

سـر نـهــادی بـر آسـتــان رضـا            پـشـت تـسـلـیـم را دو تـا کـردی

هــدف تــو ثــبــوت «اِلا» بــود            بعد از آنی که نـفی «لا» کردی

تو به امضای خون خود، به حسین            دل ســپــردی و اقــتــدا کــردی

خــــاک پــــای مـــقـــدس او را            سـرمـۀ چـشـم و تـوتـیــا کـردی

تـرک سـر در طریق حق گـفتی            بــذل جــان در ره خــدا کــردی

کـربـلا بـا تـو گـشـتـه زیـبــا تـر            کــربــلا را تـو کــربــلا کـردی

چون نسیم سحر به همت عـشـق            گــره از کــار خـلــق وا کـردی

دل بــیــگــــانـــه از ولایــت را            بــا نـگــاه خــود آشــنــا کــردی

ای که بر گِـردِ خـیـمۀ خـورشید            سـعـی در مـروه و صـفـا کردی

ای کـــه آزادگـــان عــــالــــم را            آگــه از ســرّ نــیــنـــوا کـــردی

ای که با جـذبـۀ مـحـبت خـویش            خانـه در روح و جـان ما کردی

در شگفتم به پاس این همه لطف            کـه تـو ای مـهـر دلـربـا کــردی

چه بگـویم كه گـفت خـیر الناس:

«رَحِــمَ الله عَــمّــیَ الـعَــبــاس»

دل و جــانــی خــدای‌جــو داری            قــبـلـۀ عــشــق پــیـش رو داری

ای مـحـبـت ‌شـعــارِ مـهــرآئـیـن            سـیـرت و صـورت نـکـو داری

تو همانی که چـشم در همه حال            به عـنـایـات و فـضـل هو داری

فـیض‌ها بـرده‌ای تو از سه امـام            یعنی از وحی، رنگ و بو داری

مُعتَصِم گـشته‌ای به «حَـبـلُ‌الله»            صحـبت از «لا تَفَـرَّقُـوا» داری

بـه عــطـشـنـاکـی فــرات قــسـم            مِـی وحــدت سـبــو سـبـو داری

شـــده‌ای مــحــو شــاهــد ازلــی            جـز شـهــادت چـه آرزو داری؟

گـر دو دسـتـت جـدا شـود از تن            ســر پــیــکــار بــا عـــدو داری

گـر امــیــد تــو نـا امــیــد شــود            زمـزمـه « اِن قَطَعـتُـموا» داری

نــشـوی تـا شـهـیــد، وا نــشــود            عـقـده‌هـایـی کـه در گـلــو داری

گـر چه زهــرا نـبـود مــادر تــو            بـه‌خـدا رنـگ و بــوی او داری

ما که شـرمـنـده‌ایم، بهر ظـهـور            تــو دعـــا کـن کـه آبـــرو داری

سـاقـیا! گـرچه مـوجـی از دل‌ها            بـسـته بر هر شـکـنـج مـو داری

با چـنین جلـوه و جـلال و جمال            کـه تـو خـورشـیـدِ مـاه‌رو داری

چه بگـویم كه گـفت خـیر الناس:

«رَحِــمَ الله عَــمّــیَ الـعَــبــاس»

امشب که چلچراغ سماوات دیدنی‌ست            ماه سپهر عشق و فضیلت دمیدنی‌ست

از انـعکـاس آیـنـۀ عـشـق و معـرفت            زیبـاترین پـدیـدۀ اخـلاص دیـدنی‌ست

فوج فرشته روی زمین جمع گشته است            هرسو صدای بال ملائک شنیدنی‌ست

پیوسته بوسه بر رخ او می‌زند عـلی            گل بوسه از جمال ابوالفضل چیدنی‌ست

مهرش نصیب هر دل غافـل نمی‌شود            با نقد جان، ولایت این گل خریدنی‌ست

آید به گوش جان، نغـمات فـرشتگـان

پیـوسته می‌رسد صلـوات فـرشـتگـان

آمد خبر که فصل نشاط و طرب رسید            ایـام شـادمـانـی مــیـر عــرب رسـیـد

دل‌های حق‌شناس که غرق سرور شد            شوقی دگر به سینۀ هر حق‌طلب رسید

شیـواترین سرور دو عالم سروده شد            زیبـاتـرین پـدیـدۀ عـشق و ادب رسید

با زر نوشته‌اند به هـفت آسمان عشق            این ماه هاشمی ست که حیدر نسب رسید

اندوه عالم از دل ما بار بست و رفت            وقتی که نـام نامی او روی لب رسید

غــرق تجـلـیـات گـل یــاس مـی‌شـود

هرکس مرید حضرت عباس می‌شود

امروز آمدی  که به فردا عـلم شوی!            در پیشگاه حضرت حق محترم شوی!

روزی پس از حسین به دنیا قدم زدی             تا با عـزیز فـاطـمه تو هم قـدم شوی!

نسل تو در کرامت و عزت زبانزدند            دیگر عجیب نیست که صاحب کرم شوی!

از کودکی خویش نشان داده‌ای بناست            یک روز ساقی همۀ این حـرم شوی!

هرگـز به زیـر بـار مـذلـت نمی‌روی            حتی اگر به دست اجـانب قـلم شوی!

جبریل با پرش به روی آسمان نوشت

فانی فی الحسین شدی روز سرنوشت

روزی که جان نـثار مسـیر بلا شدی!            تو حمزة الحسین به کرب وبلا شدی!

در رزمگاه عـشق حـسینی به مرتبت            گاهی حسن شدی و گهی مرتضی شدی!

از چشمۀ فـرات گذشتی تو تشنـه‌کـام            آن گـاه ســاقـی لـب آب بـقــا شــدی!

از بس مـقـام و منـزلت تو رفـیع بود            شـایـسـتـۀ دعـای هـمـه اولـیـا شـدی!

باب الـمراد خلـق تو بـودی و باز هم            بـاب الـحـوائـج هـمـۀ مـاســوا شـدی!

ای کاشف الکروب غم از دل تو می‌بری!

دل را ز موج غصه به ساحل تو می‌بری!

روح حـیـات مـی‌دهــد آقـا نـسـیـم تـو            یعـنی دوبـاره زنده شدم از شـمـیم تو

در مصحـف همیـشـۀ جاوید روزگار            نورانی است قـدر و جـلال عـظیم تو

بر روی دامن هـمـۀ سـائـلان عـشـق            دائم کـرم چـکـیـده ز دست کـریـم تو

دلدادگـان مهـر و وفـا و شـرف شدند            مـدیـون مـهـربانی و خُلـق رحـیـم تو

زائـر به بـارگـاه تـو احـساس می‌کـند            عـطر حضور فـاطمه دارد حـریم تو

لطفی کن و «وفایی» خود را نـوا بده

برما کـرامـتی کن و کـرب‌ و بـلا بده

باد در عرش که پیچید خبر شکل گرفت            از پر و بال ملک فرش گذر شکل گرفت

نور خورشید به شب خورد، سحر شکل گرفت            آسمان پرده برانداخت؛ قمر شکل گرفت

ماه از جـلـوۀ گیراش چه حظی می‌برد

علی از فرط تماشاش چه حظی می‌بُرد

نـخـل پُـر بـرکـت تـوحـید ثمردار شده            نـسـل تـابـنـدۀ خـورشـید، قـمردار شده

کـهـکـشـان‌های خـداونـد خـبـردار شده            پــدر خــاکـیِ افــلاک پــســردار شــده

صورتش هودج نور است، پدر می‌بوسد

دسـت آب‌ور خود را چِـقَـدَر می‌بـوسـد

ابـرویـش جـلـوۀ ربّ است اُبُهَـت دارد            زلف او آیۀ نوری است که حرمت دارد

چشم او ابر بهاری ست که رحمت دارد            نام او جامِ طهوری ست که شربت دارد

صاحـب شـهـد شکـرریـزِ سـبـو می‌آید

چِـقَـدَر نـام ابـاالـفـضـل بـه او مـی‌آیــد

گــونـۀ آیــنــه بــر دودۀ آهــش خـیــره            چشم فانوس به پیچ و خم راهش خیره

بـرکـۀ آب به رخـسـارۀ مـاهـش خـیره            پلک باران به تمـاشای نگـاهـش خـیره

آسمان خیره به چشمان تر این ماه است

چـشـم او چـشمۀ توحـیـدی آل الله است

رشـتـۀ وصـلـت عُـشـاق، نـخ دامـن او            رختی از جنس پر و بال ملک بر تن او

دَرِ جـنّـات عَــدَن، دُکـمـۀ پـیـراهـن او            ساقۀ طـاقِ فـلک بازوی شیر افکـن او

غرشش غرش طوفانیِ شاه عرب است

پسر شـیر خـدا، شیر نباشد عجب است

هرکه در زندگی اش غصۀ بسیاری داشت            اگر از خـانـۀ مـولا طلب یـاری داشت

بی‌گمان با پسرش نیز سر و کاری داشت            سیزده ساله چه رزم علوی واری داشت

سـیـزده سـالـه یـلِ بـا جَـنَـم حـیـدر شـد

وارث بـر حـق تـیـغ دو دم حـیـدر شـد

دست عـباس به دامـان امام حسن است            سند قـلـب اباالـفـضل به نام حسن است

سالیانی ست که درگیر مرام حسن است            گرچه ساقی است ولی تشنۀ جام حسن است

چِـقَـدَر خـصـلـت دلـدار به دلـبـر رفته

کـرم حـضرت سـاقـی به بـرادر رفـته

ساحل امن یقین بود که دریا را ساخت            شانه‌اش بود که زُلف شب یلدا را ساخت

کوهی از غیرتِ حساس به زهرا را ساخت            دامن اُمِّ بَـنـین حـضرت سقا را ساخت

گیسویش را به سر زلفِ حسینِ خود دوخت

کاشف الکرب شدن را به اباالفضل آموخت

آفــریــده شـده عــبــاس بــرای زیـنـب            سـیــنــۀ او سـپــر دفــع بــلای زیـنـب

جـان عـشـاق ابـاالـفـضـل، فدای زینب            مـا گـدایــانِ حـسـیـنـیـم، گـدای زیـنـب

هـمـگـی بـنـدۀ عـشـقـیم به عـباس قسم

پـاسـبـانـان دمـشـقـیـم بـه عـبـاس قـسـم

سـیـل اشـکـیـم بـه دنـبـال نـمِ دریـایـش            دست ما را بـرسـانـید به اعـطـیـنـایـش

اینکه خوانده است حسین بن علی آقایش            ارمـنـی‌های مـحـلّـه‌اند عـلـم‌کِـش‌هایش

هرکه را جَذبۀ این عشق به زنجیرش کرد

نمک سـفـرۀ عـباس نمک‌گـیـرش کرد

کاش ما را به ردای کرمش وصل کنند            مثل وصله به نخِ شال غمش وصل کنند

مثل پَر، کنج ستون علـمش وصل کنند            دست ما را به ضریح حرمش وصل کنند

تا که آب و گِـلمان خرج عـزایش باشد

تنمان تکه‌ای از صحن و سرایش باشد

آبرو داده به سرچشمه،به دریا، دستش            از زمین پُل زده تا عرش مُعَلّی، دستش

مُرده را زنده کند همچو مسیحا، دستش            چقـدر مُعـجـزه‌ها خلـق شده با دسـتـش

آن‌که از خاک درش کور شفا می‌گیرد

با همان دستِ قـلـم دست مرا می‌گـیرد

سـرو سـبـز عــلـویّــات بـرومـنـد شـده            شــانـۀ او بـه بـلـنــدای دمــاونــد شــده

چـهـره‌اش بـانی پـیـدایش لـبـخـنـد شده            خـطـبه‌خـوان حـرم امـن خـداونـد شـده

مکه را شیـفـتـۀ عـشـقِ امـام خود کرد

کعـبـه را بنـدۀ اعـجـاز کـلام خود کرد

آیـۀ نـور به پیـشـانی او مکـتـوب است            با وجودش بخدا وضع حرم مطلوب است

بین اطفال حسین بن علی، محبوب است            سر دوشش چقدر حال رقیه خوب است

طـفـل از ذوق تمـاشـای عمو پر می‌زد

هر زمان بوسه به دست علی اصغر می‌زد

آه! از لحـظـۀ شـومی که بلا نـازل شد            بین مهتاب و حرم ظلمت شب حائل شد

اشک افلاک فرو ریخت زمین ها گِل شد            کار برگـشـتن سقـا به حـرم مشکل شد

دامن شـیـر به سرپـنجـۀ کـفـتار گرفت

ناگهـان تیغ به بـازوی عـلـمدار گرفت

رود فریاد زد ای اهل حرم، دریا سوخت            مطـمئـناً جـگـر تـشنۀ دخـترها سوخت

وسـط مـعـرکۀ جـنـگ دل بابا سـوخت            آخرین مشک که افتاد زمین، سقّا سوخت

چـقدر بعد عـلـمدارِ حـرم هق هق کرد

بنویـسید رباب از غـم اصغـر دق کرد

چه ماهِ پُر بَرَکاتی؛ چه ماورایِ صفات            چه سروقامت رعنا، چه نوری از وَجَنات

و جبرئیل ز حیرت؛ به عَجّلو بِصلات            وَ عِــنـدَهُ حَـسَـنـاتٌ؛ وَ عِـنـدَهُ بَــرَکـات

خدا سپُرد به دسـتـش کـلیدِ بابِ نجـات

جمالِ چـهـرۀ فـرزندِ مرتضی صلوات

گشوده است به جنّت، خدا عجب دربی            چه آفـتـابِ بـلـنـدی؛ ز پـرتـوی غـربی

چه جنگجویِ دلیری؛ چه فارِسُ الحَربی            چه ذکرِ لعلِ حسینی؛ چه کاشِفُ الکَربی

ببین چه آب حیاتی؛ چه دجله‌ای؛ چه فرات

به ذکر گـفـتنِ در بینِ شعـرها صلوات

به جانِ حضرتِ جانان، نه حضرت عبّاسی            ز باغِ پُر گُلِ حـیدر دمید عجـب یـاسی

درونِ خانۀ مولا؛ چه شور و احساسی            خِـجِـل شـدنـد هـمـه لالـه‌ هـای عـباسی

شکـوهِ قـبـلـۀ جـانـی و جان ما بـفـدات

به تابِ گـیـسویِ عـباسِ با وفا صلوات

اگر که حـضـرتِ سـقّـا به ما دعا نکند            سـعـادتِ ابـدی رو بـه سـوی مـا نکـند

اگـر چـه واقـف آنـم دلـم وفــا نـکــنـد،            من و جـدایی از این بارِگَه،؟! خدانکند

به بارگـاهِ پر از شورِ کاشِفَ الکـرَبات

به تـکـسـوارِ مـیـادینِ جنگ‌ها صلوات

ملائک از سرِ شکرِ خدا، وضو کردند            دهانِ خویش معطّـر به ذکر هو کردند

به وصفِ حضرتِ سقّا بگومگو کردند            چه طـفـل‌ها که نـدیـده عموعمو کردند

مرا اگر که بـبـخـشـنـد جـمـلـۀ سـادات

به تـشـنـه بـودنِ سـقّـایِ کربلا صلوات

به قـلـبِ عـالـمـیـان خـانـه‌ای بـنا کرده            یـکی یـکی ز مـیـانِ هــمـه سـوا کـرده

و عـازمِ سـفـری سـویِ کــربـلا کـرده            چـقـدر حـاجـتِ نـاگـفـتـه را روا کـرده

دمـیـده بر سـرِ دنـیـا چه ماهِ پُر بَرَکات

نـثـارِ گُل پـسرِ مرتضی عـلی صلوات

جمـعـمان جمع که تا نقشِ خیالی بزنیم            کوچه بـاغی بـرویم و پَر و بالی بزنیم

پـایِ حـافظ قَـدح از شعـر زلالی بزنیم            جـمعـمان جـمع بیـائید که فـالی بـزنـیم

شاهِ شمـشاد قـدان خسرو شـیرین‌دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف‌شکنان

بگـذاریـد از این فـاصـله بـویی بکـشیم            درِ خُم را بگـشائـیم و سـبـویی بکـشـیم

تیغ اَبروی کجش را به گـلویی بکـشیم            صد و سی و سه نفس نعرۀ هویی بکشیم

از دلِ ما چه به جا مانده؟ که غارت کرده
پـسـرِ سـوم زهـراسـت قــیـامـت کـرده

ماه و خورشید دو حیران و دو سرگردانند            سال‌ها دل سـرِ این طایـفه می‌گـردانـند

بال در بـالِ فـرشـتـه غـزلی می‌خوانند            ما هـمه بـنـده و این قـوم خـداونـدانـنـد

آمـده تـا زِ عــلـی تـیـغِ دودَم را گـیـرد
قـد برافـرازد و بر دوش عَـلم را گیرد

جمع مِهر و غضب و جذبه و زیبایی را            در تو دیـدیـم مـسیـحایی و موسایی را

محـشـری کـن که بـبـیـنـند دل‌آرایی را            بُـرده‌ای ارث از این سلـسـله آقـایی را

حق بده مات شود چـشم، تمـاشـا داری
هر چه خوبان همه دارند تو یک جا داری

آسمـان پیـشِ قـدم‌هـات به حـیرت اُفتاد            کهکـشان وقتِ تماشات به زحمت اُفتاد

موج برخاست و از آن همه هیبت اُفتاد            کـوه تـا نـامِ تو را بُرد به لـکـنت اُفـتاد

این علی هست خودش هست جنابش آمد
خوش به حال دلِ زینب که رکابش آمد

تشنه خاکیم و ترک خورده ولی دریا تو            شوره زاری همه با ماست و باران با تو

وَ نـوشـتـیـم که یا هـیـچ پـنـاهـی یـا تو            دلمان قُرص بُوَد، قُرص چرا؟ زیرا تو

بعد مـرگم به هـوای حـرمت پـر گـیرم
من کفن پـاره کنم زندگی از سر گـیرم

رگِ پـیـشـانـی تو تا که تَـوَرم می‌کـرد            لشگر انگـار که با مرگ تکـلم می‌کرد

دست و پا را نه فقط راهِ نفس گُم می‌کرد            بـیـرقت در وسطِ دشت تـلاطم می‌کرد

چقدر سر زِ سرِ تیغِ تو سرگردان است
تو سلیمانی و تخـتت وسطِ میدان است

می‌کشی تا وسطِ معـرکه‌ها طـوفـان را            بـنـد آورده نـگـاهـت نَـفَـسِ مـیــدان را

تا که ارباب بگـیرد به سرت قـرآن را            می‌درد نـعـرۀ تـو زَهـرۀ سـرداران را

شورِ آن قُله که آتش فـوران کرد تویی
آن کماندار که اَبروش کمان کرد تویی

سـایه بان دلِ زینب دلِ ما هم با توست            حاجتی گرچه نگـفـتـیم فراهم با توست

ماهِ شب‌هایِ محرم تویی و دَم با توست            ای عـلمدارِ ادب شورِ مُحـرم با توست

دستِ ما نیست که در پای غمت می‌گرییم
لطف زهراست که زیر عَلمت می‌گرییم

بی‌تو از چشمِ حرم خونِ جگر می‌ریزد            خون از ساقۀ صد تیـر و تبر می‌ریزد

وَ رُباب اشک به لب‌های پسر می‌ریزد            خیز از خاک و ببین خاک به سر می‌ریزد

اَبـرویت بـندِ دلش بود که از هم وا شد
وای بر حال سکینه که سرت دعوا شد

سـپــاه عـشـق را  یـار آفــریـدنـد            وفـا را طـرفـه مـعـمـار آفـریدند

گـلـی خـوشـتـر ز بـاغ آفـریـنش            به رنـگ و بـوی دادار آفـریـدند

سپهر عزم و ایمان خـلق کـردند            محـیـط عـشـق و ایـثـار آفـریدند

بــشــارت بـاد انـصــار خــدا را            کـه عـبــاس عـلـمـدار آفــریـدنـد

زهی حسن زهی خلق و زهی خو            مــحــمـد را دگـر بـار آفــریـدنـد

علی دست خـدا را دست و بازو            خـدا را مـیـر انـصـار آفــریـدنـد

یـگــانـه یـوسـف مـصـر بـقـا را            به نـقـد جـان خـریـدار آفـریـدنـد

نه یک مه صد فلک خورشید توحید            نه یک گل بلکه گـلـزار آفـریدند

تعالی اله زهی مهر و زهی قهر            که با هم جـنّـت و نـار آفـریـدنـد

ادب را عشق را صدق و صفا را            به یک تابـنده رخـسـار آفـریـدند

فــروغ چـشـم خـیـر الـنـاس آمـد

خـــداونـــد ادب عـــبـــاس آمـــد

محیط عصمت و تقوی گهر زاد            سپـهـر عـفـت و ایمان قـمـر زاد

ز خلـقـت می‌رسد آوای تـبـریک            که نامـوس خـدا امشب پـسر زاد

سـلام حق بر آن مادر که امشب            پـسـر بـا قـدر و اجـلال پـدر زاد

به هر شور آفرین شور آفرین شد            زهر پاکـیزه جان پاکـیزه‌تـر زاد

خـــریـــدار بـــلای کــربـــلا را            پی ایثار چشم و دست و سر زاد

تـحیـت از خـدا این شـیـر زن را           که بر شیر خـدا شـیری دگر زاد

زمـیـنـی خـوانـمـش یا آسـمـانـی            ملک آورده این زن، یا بشر زاد؟

درخــت  آرزوی مــرتـضـی را            برای ظـهـر عـاشـورا ثـمـر زاد

خـدا را بـین خـدا را بین خـدا را            که او مــرآت حــیّ دادگـــر زاد

عــلـی را ســورۀ انــا فــتــحـنــا            خـدا را آیـت فــتـح و ظـفــر زاد

تـمـام کـربـلاهـا گـشـتـه گـلـشـن

حـسین بن عـلی چـشم تو روشن

شهرِ مدینه حسّ و حالی دارد امشب            گویا هوای یک وصالی دارد امشب
بـا بـوسـه از لـب‌های عـبـاسِ دلاور            مـولای ما رزقِ حـلالی دارد امشب

آمـد قــمــر... آمـد پـنــاهِ آسـمــان‌هـا
شد قـبـله‌گـاه و دلـبـرِ ابـرو کـمـان‌ها
آمد عـزیزی که عزیزِ عالـمین است            پُر نـورتر از آفـتابِ مـشرقـین است
دارد صـلابت مـثلِ صد کوهِ تـنومند            آمد گلی که بی‌گمان ذُخرالحسین است
این گل که آمد در جهان هـمتا ندارد
جایی به غـیر از سینـۀ زهـرا نـدارد
آمـد که تا مـعـنا دهـد مـاهِ جـبـین را            عکـسی شود مـولا امیـرالمومنین را
با جـلوۀ رخـسارِ خود شـاداب کـرده            اُمّ الــوفـای نُـه فـلـک اُمّ الـبـنـیـن را
لبـریـز شد از شـادمـانی بیتِ حـیـدر
مـوّآج شد از فـرطِ شادی چشمِ مادر
اولادِ زهـرا دور این پروانه جمع‌اند            گویا ملائک دورِ این فرزانه جمع‌اند
تـبـریک بـایـد گـفـت بر شـاهِ ولایت            اهـلِ محـبـت با دلی جـانـانه جـمع‌اند
بـایـد کـه بـشـنـاسـیـم دریـای وفـا را
بـایـد بـیـامـوزیم از او هـر صـفـا را
ما را بخر در جشنِ میلادت که پستیم            بدجـور از فرطِ گناهان ما شکـستـیم
ما را مرانی از درِ خود حضرت عشق            در هر شرایط پیـشِ تو دامن بدسـتیم
دستی بگیر ای بهترین بابُ الحوائج
باید بـگـیـرم از شـما قـطـعـاً نـتـایـج

آمـد در آغـوش عـلـی از ماه زیـبـاتـر            دور و بر گهواره‌اش بر پا شده محشر
ذکر لب خـورشید شد؛ ماه بـنی هـاشم            ترسیم شد ذکر «دخیلک» بر تن گوهر

پشت و پناهـش آمده با اشـتـیاق امشب            زینب خبر آورده، شد أم البـنـین مادر
قـنـداقـه‌اش دور سر اربابـمان چرخید            اصل «ولایت» شد برایش اولین بـاور
دلـگـرمیِ روز مـبـادای حــسـیـن آمـد            زهـرای مرضیه ندارد غصه‌ای دیگر
ربّ الأدب بود و سرِ تعظیم خم می‌کرد            پیش حسین بن علی؛ آن سید و سرور
در هر دو عالم در شجاعت نیست مانندش            در معرکه کافی‌ست یک عباس و یک لشکر
باب الحوائج بودنش سائل به بار آورد            حاجت روا کرده‌ست حتی لحظۀ آخـر
سـاقیِ با غـیـرت، عـلـمدارِ سـپاه حـق            از با وفـایانِ جهـان شد برتر و سرتر

گُـل بـریـزیـد عـزیـزِ جـان آمد            مــاهِ زیـــبــای آسِـــمـــان آمــد
پرُ شد از این سُـخَـن همه آفـاق            دُرِّ گــنــجـــیــنــۀ گِـــران آمــد

آمـد آن دلـبـری کـه بـا قـدمـش            لـطـفِ مـمـتـد و بـی کـران آمد

تو بخـوان سـائـل از سر مستی            غــیــرت الــلّـهِ خــانِــدان آمــد
یــلِ اولاد شــیــر حــق حـیـدر            تـک عـلـمــدارِ پـهــلــوان آمــد
آمد آن دلبری که ذوالکرم است
میـر میدان و ساقی حـرم است

چه شـبی شـد شب صـفا امشب            شـب پــیــدایـش وفـــا امــشـب
خـلـق گـردیده شد به دست خدا            کـوهِ خـیـر و یـمِ عـطـا امـشـب
مــی‌شــود قــاطــعــاً بــرآورده            عرضِ هرحاجت و دعا امشب
هــاتــفـی حــامــل خــبــر آمــد            مــژده آورد بـرای مـا امـشـب
در شـب عــیــد عـیـدی ما شـد            ســفــر شـهـر کــربــلا امـشـب
شکر حق غرق این چنین بذلیم
مـسـت و دلــدادۀ ابـاالـفـضلـیـم

می‌درخـشد نگـین الـماس است            پدر فضل و نامش عباس است
مــتـحــیّـر ز شـأنِ بـی مِـثـلَـش            یوسف و نوح و خضر و الیاس است
دسـتـگـیـری کـنـد ز محـتـاجان            یک جهان رافت است و احساس است
لحـظـۀ جـنـگ مـقـابـلِ دشـمـن            مثلِ بابایش اشـجـع الناس است
نـقـش سـربـنــد او وقـتِ نـبـرد            ذکر زیبای حضرت یاس است
ای به قـربانش که بی بدل است
عـشـقِ قـلبِ فـاتـحِ جـمـل است

دلنشین است و خوش قـدم باشد            چـشـمـۀ بـخـشـش و کـرم باشد
شیر بی باک است حیدری زاده            بـا وقـار اسـت و با جـنـم بـاشد
در دو دنـیــا بــســی گــدا دارد            بـس کـه آقــا و مـحـتـرم بـاشـد
بر دلی گـر نـظـر کـنـد عـباس            خـالـی از هر نـمـونه غـم باشد
آرزوی گـــدای او ایــن اســت            یک شبِ جـمـعـه‌ای حـرم باشد
حاجتم گر روا شود عشق است
قـسمـتـم کربلا شود عشق است

حـمــد لـلّـه کـه عـاشــق یـاریـم            خـادم ایـن امـیــر و دربــاریــم
این نـشـان باعث مباحات است            کـه هـمه مـسـت جـام دلـداریـم
آمـــده صـاحـب الــواء؛ دنـــیــا            اشک شوق از دو دیده می‌باریم
تـکـیـه گـاه و امــیـد مـا بــاشـد            ما مـگـر غـیـر او کـسی داریم
او کـرم کـرد و روزی مـا شـد            خــادم هـــیـأت عـــلــمــداریــم
ما از این حیث اشـرف النـاسیم
چـون گـدایـان کـوی عـبـاسـیـم

پـرداخـت جـوهر قـلـم عـاشـقـان به تو            وابسته است طبـع همه شاعـران به تو
عرض نیاز می‌کند اى ماه شب به شب            دسـت تــوسـل هـمــه آســمــان بـه تـو

خورشید عاشقت شده، از شوق هر غروب            وقت وصال می‌دهد اى ماه، جان به تو
روزى سـه بـار اى پـسـر ســوم عـلـى            بــایــد ســلام داد دم هــر اذان بــه تـو
هـم افـتـخـار می‌کـنـد اُمُّ البـنـیـن به تـو            هـم افـتـخـار کـرده امـام زمـان بـه تـو
حالا که روزگـار به ناسازگـارى است            افـتاده است شـکـر خـدا کـارمان به تو
حاجت زیاد و درد زیاد است و غم زیاد            چـشم امـید بـسـتـه‌ام عبـاس جان به تو

لاجرعه مست‌ها همگی یک‌دل‌ند و بس
مـدیـون چـشـم‌های ابـوفـاضل‌ند و بـس

آمــاده‌ام دوبـاره مــسـلـمـان کـنـى مـرا            با یک نظـر ابـوذر و سلـمان کنى مرا
از جلـوه‌های ذاتی چـشمت بعـید نیست            یعقوب و خضر و نوح و سلیمان کنى مرا
کـشـکـول خـالـی‌ام دو بـرابـر گدا شده            وقـتـش شده عـطاى دو چندان کنى مرا
دسـت مـرا ز دسـت جـدایت جـدا نکن            هرگز مـبـاد بی‌سـر و سامـان کنى مرا
وقـت ورود دسـتـه به هـیـات خـدا کـند            پـاى عـلـم بگـیـرى و قـربان کـنى مرا

آنانکه از سـرای تو پـا پس کـشـیـده‌اند
والـلـهِ ارمــنــیِّ مــریــدت نــدیــده‌انــد

تـو آمــدى کـه پــاى بــرادر بـایـسـتـى            تـحـت لـواى پـرچـم حــیــدر بـایـسـتى
در طول عـمر تو بـخـدا هیچکـس ندید            یـکـبـار از حـسـیـن جـلـوتـر بـایـسـتى
بر بام کعـبه می‌روى و خطـبه می‌کنى            وقـتـى بـنـاست بر روى مـنـبر بایستى
حـق اسـت غـبـطـه شـهـدا بر مـقـام تو            حـق اسـت که فـقـط تـو فـراتـر بایستی
زهـرا به دست‌هاى تو سـوگـند می‌دهد            وقت شـفاعت از صف محشر، بایستى
در بین معرکه غضب چشم تو بس است            تا یک تـنـه مـقـابـل لـشـگـر بـایـسـتـى
اُمُّ البـنـیـن چـقـدر سفـارش نموده است            دائـم کـنـار مـحـمـل خـواهـر بـایـسـتى

هـسـتـى امـامـزاده مـأنـوس اهـل بـیـت
مـحـرم‌تـرین محـافـظ ناموس اهل بیت

تا بود پـرچـم تو حـرم مـاتـمـى نداشت            تا بود شـانـه تـو رقـیـه غـمـى نـداشـت
تـا بـود قـامـت تو امـان بـود خـیـمه را            خـاتـون آل فـاطـمـه قـد خـمـى نـداشت
بیخود نبود سنگ به پاى سکینه خورد            بعد از تو خیمه‌ها دژ مستحکمى نداشت
زینب پس از تو ناقه عـریان سوار شد            زینب به شام رفت ولى محرمى نداشت
اربـاب مـا بـدون عـلـمـدار مـانـده بـود            حق می‌دهـیـم پیـرهن و خاتمى نداشت
از بـوریـا بـپـرس چه آمـد سـر حـسین            زخـم مـرمّـل بـالـدمـا مـرهـمى نداشت

تـو آمـدى دل هــمـه را تـرجـمـه کـنـى
سـقـا و آب و عـلـقـمه را ترجـمه کـنى

قـطره‌ام با رود تا آغـوش دریا می‌روم            ذرِّه‌ام تا دامـن خـورشـیـد بـالا می‌روم
تـشنـه‌ام تا التـمـاس مشک سقا می‌روم            بـاز تا مـیـخـانه مـسـتـان مولا می‌روم

شدّت ایمان و رزم اوست توحید آفرین            برق شمشیرش ز خیل دشمنان بید آفرین
چون نگاه نافذ سقاست خـورشید آفرین            سنگ بودم آمدم، گوهر از اینجا می‌روم

از نگاهش می‌شود فهمید حسی ناب را            نور خواهد داد چشمش صورت مهتاب را
با نمازش برده زیر دین خود محراب را            پس برای کسب فیضش با تمنّا می‌روم

می‌رسم آنجا که زد بوسه نجف بر دست‌هاش            جبرئیل از شوق دارد ساز و دف بر دست‌هاش
هدیه داده حضرت حق هم شرف بر دست‌هاش            دست‌هایم خالی و… قربان آقا می‌روم

آمد آنکه در مثَل‌ها با ادب بـشناسی‌اش            ماه باشد در دل تاریک شب بشناسی‌اش
باید او را پور سلطان العرب بشناسی‌اش            با نگاهی بر قدش تا عرش اعلا می‌روم

می‌روم آنجا که باید سر بریزد محضرش            شخص عزرائیل باید پر بریزد محضرش
چند اقیانوس از ساغر؛ بریزد محضرش            پس به ساغر بوسی این ماه زیبا می‌روم

مست باید دید رزمی را که توفان می‌شود            از نگاه نافـذش خورشید پنهان می‌شود
هرکه می‌آید به جنگ او پشیمان ‌می‌شود            مست بودم، بعد رزمش شوخ و شیدا می‌روم

آه از رزمی که بی‌شـمشـیر باشد، آه آه            چـشـم‌های قـدر بر تـقـدیـر بـاشد، آه آه
کار دشـمن خـنـده و تکـبـیر باشد، آه آه            دیده‌ام در خواب دارم بی‌محابا می‌روم

سمت آن داسی که دارد غنچه را وا می‌کند            سمت آن رودی که دریا را تماشا می‌کند
قامتی خـم که غزل را بیت پیدا می‌کند            دید دیگر دست بر دامان زهرا می‌رود